යහනකි ඈ.....

යහනකි ඈ.....

තුරු වදුල තුර සැඟව,

නෙක වලාවන් සිප ගනින...

මිණි තරු කැට සමඟ හිනැහී,

හිරු රැසට ගිනියමින් දැවෙන...

යහනකි ඈ.....

උමතුවෙන් මෙන් මා ද සොයා ගිය..

ළං වෙන තරමට තවත් ඈත් වුන..

මගේ උමතුව සරදමට ගෙන,

ගිනියම් ගල් කුලු වලින් සැරසුන....

යහනකි ඈ....

වරක් ලක්ෂ්මණ රුහිරු නැහැවුන....

හඹා ආ සතුරන්, නිවා සැතපුව....

නමුදු සැමදා වේය සයනය,

දසිස් රාවණ සදා සැතපෙන.....

---